طی هفته‌های اخیر، حملات انتحاری و انفجاری در شهرهای افغانستان و نیز یورش‌های میدانی در ولایات و اطراف، غالباً متوجه اقلیتِ شیعه‌ی این کشور بوده است. هر چند شبکه‌های تروریستی ـ تکفیری مانند داعش و طالبان و دیگر هم‌مسلکان آنان در عمل و نظر با انسانیت و مدنیّت در تضاد و ستیزاند و به پیروان هیچ‌یک از ادیان و مذاهب رحم نمی‌کنند؛ اما با این وجود، احساس می‌شود که در هفته‌های اخیر، طالبان و داعش متحداً دست اندرکارِ ترویج و تشدیدِ جنگ فرقه‌ای و کشارِ سازمان‌یافته و هدفمندِ شیعیان در افغانستان هستند.
در حمله‌ی تروریستی به موتر حاملِ کارمندان وزارت صنایع و معادن در منطقه‌ی هزاره‌نشینِ غرب کابل، بیش از چهل غیرنظامی شیعه و هزاره به شهادت رسیدند و مسئولیت آن حمله را گروه طالبان به عهده گرفت. سپس مسجد جوادیه‌ی هرات (متعلق به شیعیان این شهر) مورد حمله‌ی انتحاری قرار گرفت و بلافاصله پایگاه اطلاع‌رسانی گروه تروریستی داعش نوشت: پنجاه رافضی را در هرات به جهنم واصل کردیم! متعاقب آن، جنگجویان مسلحِ طالبان به روستای شیعه‌نشینِ «میرزا ولنگ» در ولایتِ سرپل یورش بردند و پس از دو شبانه روز جنگ و محاصره، قریه‌ی مذکور را به اشغال خود درآوردند و بیش از 150 خانواده را به اسارت گرفتند. تا کنون کشتار حدود 50 تا 80 اسیر شیعی به دست طالبان تأیید شده است و حکایت هم‌چنان باقیست!
به نظر می‌رسد دلیلِ این تغییر رویکردِ گروه‌های تروریستی را باید در خارج از مرزهای افغانستان جستجو کرد. شکستِ تحقیرآمیز داعش در عراق و سقوطِ پایتختِ خودخواندۀ آن شبکه‌ی جهنمی (موصل)، با فتوای مرجعیت عالی شیعه (آیت الله سیستانی) و سازماندهی جوانان داوطلبِ شیعی در قالب حشد الشعبی/ بسیج مردمی، ممکن و میّسر گردید و داعشیّان دانستند که توان مقابله و مقاتله با پیروانِ فرهنگِ عاشورا و رهروانِ مکتب حسینی را ندارند.
هم‌زمان با این ناکامی‌ها و تلخ‌کامی‌ها در سرزمین عراق، در کشور سوریه نیز شبکه‌های تروریستی در سراشیبی زوال و اضمحلال قرار گرفته‌اند و نقطه‌ی آغاز این عزیمت و فروپاشی، سقوطِ «حلب» دومین شهر آن کشور بود. بار دیگر شبکه‌های ترور و تکفیر دانستند که شکستِ حقارت‌بار آنان نه به دست ائتلاف‌های شعاری امریکا و ناتو و ارتجاعِ مزدورِ عرب؛ بلکه به دست رزمندگانِ مکتبی و آرمانی و عاشورایی صورت می‌گیرد.
شکست‌های پی در پی و تحقیرآمیز شبکه‌های تکفیر و توحش در کشورهای عراق و سوریه باعث شده است تا آنان با تغییر و گسترش جغرافیای جنگ و ترور، عُقده‌های چرکین و متعفّن خود را بر سرِ پیروان اهل بیت در سایر ممالک اسلامی خالی کنند. یکی از کتله‌های انسانی‌ای که تروریست‌ها برای جبران و انتقامِ شکست‌های «حلب» و «موصل» برگزیده‌اند، شیعیان بی‌پناه افغانستان است: عابرانِ پیاده در کابل، نمازگزارانِ بی‌سلاح در هرات و زنان و کودکان بی‌دفاع در سرپل.
دولت و قوای امنیتی و دفاعی افغانستان یا امنیت و مصونیت این اقلیتِ آسیب‌پذیر را تأمین و تضمین کنند؛ یا اجازۀ تأسیس نهادهای دفاع مردمی و محلی را صادر نمایند؛ تا شیعیان افغانستان خود از موجودیت و امنیت خود به دفاع برخیزند.
مسیح ارزگانی