خبر آزاد شدن تعدادی از اسیرانی که در چند روز گذشته در دست گروه تروریستی داعش و طالبان اسیر بودند تاحدودی خشم و اندوه مردم را التیام بخشید، اما سوال اساسی این است که تا چه زمانی با وجود حضور نیروهای خارجی و ارتش ملی باز هم افراد غیر نظامی و زنان و کودکان در کشور به دست تروریستان سلاخی شوند؟
امروز صبح وقتی رسانه‌ها خبر آزادی ۲۳۵ نفر از گروگانان در بند گروه سفاک طالبان را نشر کردند و متعاقب آن اعزام واحدهای نظامی کشور به ولسوالی صیاد ولایت سرپل برای باز پس‌گیری منطقه میرزاولنگ و گرفتن انتقام از تروریستان خون‌خوار داعش و طالب، موجی از شعف و خوشحالی در بین مردم کشور ایجاد شد، اما زخمی ناسوری که از این حادثه‌ی المناک در قلب داغدار ملت افغانستان ایجاد شده است به این زودی‌ها التیام نخواهد یافت.
هنوز هم بعد از گذشت هفده سال از حضور قدرت‌های فرامنطقه‌ای که خود را دایعه‌دار آرمان دموکراسی و صلح معروفی کرده بودند، مردمان این سرزمین نه از طعم صلح چشیدند و نه چیزی از دموکراسی وارداتی را تجربه کردند، از یک سو هرروزه شاهد قدرت گرفتن گروه‌های تروریستی متعدد در گوشه و کنار کشور هستیم و از سوی دیگر حکومت مریض الحال به اصطلاح وحدت ملی دشنه خون آلودش را به سمت صدای‌های دلسوز خود نشانه می‌رود و خود غرق در فساد قومیتی و تباری است.
در کشوری که مردمان بی‌دفاعش هرروزه در گوشه‌گوشه آن به جرم مذهب، نژاد و قومیت به اشکال گوناگونی به خاک و خون کشیده می‌شوند، میلیون‌ها مهاجر افغانستانی دیگر در بیرون از این کشور روزنه‌ی امیدشان را برای بهبودی اوضاع این کشورشان از دست می‌دهند.
میرزااولنگ زخم ناسوری شد به پیکره حکومتی که هنوز از خواب زمستانه‌اش بلند نشده است و در توهم صلح و دموکراسی اربابان غربی خود به سر می‌برد.
طارق قاسمی-کابل