علاوه بر آن امریکا هر اقدامی که در افغانستان می کند، یک بار مصرف است. مثلا تاسیاست نظامی آنان (امریکائیها) اگر دیده شود بیشتر از کانتینرها ساخته شده بودند که همه را جمع کردند و سلاحهای مهم را بجای اینکه به نیروهای امنیتی افغانستان بدهند به ارتش پاکستان تحویل دادند و خودروهای رینجر که تحویل ارتش افغانستان داده اند بخاطر مصرف سوخت و دیگر ویژگی ها خیلی گران تمام شده اند و هواپیماهایی که تحویل افغانستان داده اند نیز از کیفیتی برخوردار نیستند که در ارتش روی آن حساب باز شود.
زمانی استدلال می شد که افغانستان به یک ارتش بزرگ و سلاحهای سنگین نیاز ندارد چون قدرتهای بزرگ همچون امریکا و ناتو را بعنوان متحدین در کنار خود دارد و دشمن نمی تواند به آن (افغانستان) کج نگاه کند. ولی همین ناتو و امریکا پاسگاههای خود را در مرز (خط دیوراند) تحویل ارتش پاکستان دادند. بقول معروف کم عقل ازمایش را روی خود و عاقل روی دیگران میکند.
افغانها سطح رفاقت و خلوص امریکا را باید از دیگر متحدین این کشور درک می کردند. پاکستان به امید کمک امریکا دو تکه شد ( اشاره به بحران سال 1971 که پاکستان شرقی علیه پاکستان غربی شورش کرد و با کمک هند استقلال یافت و امریکا علیرغم وعده به کمک پاکستان نیامد.) مقامات دولت افغانستان در حالی با افتخار از دوستی با امریکا یاد می کنند، که ملت افغانستان در نتیجه استفاده از سلاح های سنگین دیوانه های جنگی واشنگتن غرق خون اند. اگر امریکا از راه صداقت با افغانستان رفاقت می داشت، این برای افغانستان واقعا یک افتخار بود، ولی مبنای رفاقت و روابط خوب براساس منافع ملی می باشد.
جنگهای چهل ساله، افغانان را خیلی سرکوب کرده، آزار داده و آنها را به خاک سیاه نشانده است.امروز درمان ملت بزرگ افغانستان صلح و امنیت است ولی این امریکا است که برای رسیدن به اهداف شوم خود و همچنین با بمباران و سلاحهای سنگین افغانستان را به خاک سیاه نشانده است ولی روزی خواهد رسید که افغانها از این بحران نجات خواهند یافت و امریکا نیز به سرنوشت قدرتهای گذشته (انگلیس و شوروی) دچار خواهد شد.
منبع: iuvm