با تغییر زمان مشتریان و استفاده از ظروف مسی نیز عوض شده است

مسگری که در افغانستان قرن‌ها پیشینه دارد، در حال افتادن از رونق است. بازار مسگران به این دلیل سرد است که اشیای نکلی و چینی از بیرون وارد می‌شود و با نرخ ارزان در بازارها قابل دسترس است.

پیشه‌ای که قدمتش به قرن‌ها برمی‌گردد و نسل به نسل انتقال داده شده بود، این روزها در حال از بین رفتن است.

ظروف مسی که در مناطق مختلف افغانستان توسط باستان‌شناسان یافت شده نشان‌دهنده پیوند این پیشه با فرهنگ و تاریخ پر خم و پیچ این کشور است.

حدود سی سال پیش تنها در کابل بیش از سیصد مسگر در بازار ویژه‌ای تقریبا تمام وسایل مورد نیاز پخت‌وپز و غذاخوری را تولید می‌کردند. حالا اما سه یا چهار کارگاه مسگری باقی مانده است.

عبدالرحیم ۸۳ ساله یکی از مسگرانی است که در کارگاه کهنه‌اش در یکی از پس‌کوچه‌های مرکز کابل ظروف مسی کهنه را مرمت می‌کند.

او می‌گوید: "از هفت‌سالگی به مسگری شروع کردم. رفته رفته این کسب را یاد گرفتم. چایجوش (کتری)، پتنوس (سینی)، جک، پیاله، ظروف پخت‌وپز و ظروف حمام تولید می‌کردیم."

حاجی شریف در یک منطقه دیگر کابل نیز از روزهای خوش زندگی‌اش گفت ـ زمانی‌که بر علاوه مردم، ادارات دولتی نیز مشتری‌اش بودند.

او می‌گوید: "سابق ادارات دولتی و به خصوص اردو (ارتش) و پلیس تمام ظروف مورد نیاز پخت‌و‌پز شان‌را از مسگران می‌خریدند. حالا همه علاقه‌مند ظروف نکلی و پلاستیکی‌اند. به این دلیل مسگری از رونق افتاده است."

با تغییر زمان مشتریان و استفاده از ظروف مسی نیز عوض شده است. به گفته این مسگر قدیمی، حالا برخی از افغان‌های مقیم خارج این ظروف را به عنوان اشیای قدیمی و انتیک خرید می‌کنند.

او اشیای کهنه مسی را مرمت می‌کند و می‌فروشد.

هیچ امیدی برای رونق دادن دوباره این پیشه وجود ندارد، مگر این‌که مسگران دست به کارهای هنری بزنند'

حاجی شریف می‌گوید: "افغان‌هایی که از خارج می‌آیند، از ظروف مسی خرید می‌کنند. یک آفتابه و لگن را از صد تا صد و پنجاه دلار که معادل شش تا نه هزار افغانی می‌شود، می‌فروشیم. همچنین برخی‌ها این ظروف را به دوبی صادر می‌کنند."

محمدحسن سپاهی رئیس اتحادیه پیشه‌وران افغانستان می‌گوید: "هیچ امیدی برای رونق دادن دوباره این پیشه وجود ندارد، مگر این‌که مسگران دست به کارهای هنری بزنند."

افزون بر کابل در هرات، غزنی، مزار، قندوز، ننگرهار و برخی از شهرهای دیگر افغانستان نیز که بازارهای ویژه برای مسگران وجود داشت، حالا دیگر ندارد و بسیاری از مسگران تغییر پیشه داده‌اند.

پیشه‌ها و اشیای قدیمی نمایانگر هویت و بخشی از فرهنگ مردم یک کشور است که با زوال آن، بخشی از تاریخ آن نیز نابود می‌شود و با رکود پیشه مسگری صفحه‌ای از تاریخ در افغانستان هم بسته خواهد شد.

نوشتن دیدگاه