یک دختر نوجوان افغان که برای اولین بار نامزد یک جایزه بین المللی، شده بدین باور است که انسان تنها می تواند با گام های استوار و هدفمندش از فقر و تنگدستی به رفا و آسایش و از جهل و نادانی به کمال دانش برسد.
عزیزه رحیمزاده، در دنیای کوچک اش عالمی از آرزو های بزرگ را به تصویرکشیده و سعی می کند رویا هایش را که زاده یک کلبه فقیرانه است، جامعه عمل بپوشاند.
دسترسی بیش از دو صد خانواده در کمپ بیجا شده گان بغلان واقع در نساجی بگرامی کابل، به آب آشامیدنی صحی و ایجاد فرصت های آموزشی برای کودکان خورد سال آنان، سبب شد تا عزیزه برای دریافت جایزه بین المللی صلح کودکان هالند نامزد گردد.
زمانی که به دیدنش رفتم و سر صحبت را با او گرفتم دریافتم که با وجود محدودیت های اجتماعی، متفاوتر از همسن هایش می اندیشد.
" مشکلات اطفال را در خود کمپ جمع آوری کردیم که از آن رنج می بردند و خواستم که این مشکلات را به پارلمان برسانم. در مدت 3 سال من توانستم سه مشکل اساسی اطفال کمپ خود ما را حل بسازم. اول اینکه برای اطفال آب آشامیدنی صحی را جاری ساختم، برای اطفال خورد سال در کمپ مکتب را دایر کردم، اطفال کمپ که در مکتب ها می رفتند از شان تذکره می خواستند اما والدین شان توانایی آنرا نداشتند که برای شان از ولایت های شان تذکرده بیآورند، من توانستم که تذکره گرفتن از اطفال کمپ را ممنوع سازم."
این دختر نوجوان از چند سال به این طرف همراه با خانواده اش در همین کمپ زنده گی می کند.
عزیزه با دو رقیب دیگرش از کشورهای لیبریا و پورتوریکو، امسال برای دریافت جایزه ای نهاد موسوم به حقوق کودکان هالند نامزد شده اند.
این جایزه همه ساله به افرادی اهدا می گردد که در راستای بهبود حقوق کودکان و مصونیت آنان فعالیت داشته باشند.
پیش از این ملاله یوسفزی، یکتن از حامیان آموزش دختران در پاکستان برنده جایزه صلح سازمان حقوق کودکان هالند شده است.
عزیزه، در صحبت های که با رادیو آزادی داشت همواره به مشکلات بی جا شده گان داخلی تاکید کرده می گفت که زنده گی کودکان بیجا شده داخلی با اطفال مقامات قابل مقایسه نیست.
وی گفت:
" زمینه کار برای والدین شان وجود ندارد، برق ندارند، اگر به طرف اطفال کمپ نگاه کنید از هر نگاه مشکلات دارند، اطفال مقامات با وسایل مجهز زنده گی می کنند، حتی بدون کامپیوتر یک دقیقه هم بوده نمی توانند، نمی توانند که حتی یک دقیقه گیم نزنند و بدون برق باشند اما اطفالی هم هستند که روشنی یک چراغ عادی که برای مقامات بلند پایه و اطفال شان هیچ چیزی نیست اما در اینجا برای اطفال کمپ بسیار زیاد ارزش دارد."
احمد خان نماینده بی جا شده گان ولایت بغلان در کمپ نساجی بگرامیمی گوید که دسترسی باشنده گان این کمپ به آب آشامیدنی صحی بخشی زیادی از مشکلات آنان را مرفوع ساخته است:
" آب را ما میخریدیم هم از تانکرها میخریدیم و هم از نساجی اطفال ما می آوردند اما حالی بیغم شدیم."
عزیزه صنف دهم یکی از مکاتب در شهر کابل است، او می گوید با آنکه متعلق به یک خانواده خیلی نادار است اما والدینش او را همواره مورد حمایت قرار داده اند.
مادر عزیزه می گوید: دعا می کند که این جایزه معتبر بین المللی به دخترش اهدا گردد:
" که خبر شدیم همه گفتند چشمت روشن من گفتم خبر دارم که میرود و میآید خو خدا کند که برنده شود ما گفتیم که درس وسبق ات را بخوان ما خو بیسواد هستیم تو نام ما را روشن کن."
عزیزه می گوید: نمایشاتی را که در سرکس تعلیمی افغانستان آموخته روزانه به کودکان کمپ اش آموزش می دهد تا نزد آنان نیز برای پیشرفت در زنده گی از قبل ذهنیت ایجاد گردد.
روانشناسان افغان می گویند: اطفال این کشور سرشار از توانایی ها و افکار خلاق اند اما آنان تاکید می کنند که نیاز است تا دست مهربانی به سوی آنان دراز شده و زمینه شکوفایی استعداد های شان فراهم گردد.