در اوایل هفته جاری یک انفجار قوی محل همایش معترضان را در غرب کابل هدف قرار داد که در آن 84 تن کشته وبیش از 200 تن دیگر زخمی شدند.موسسه پری گزارش داد: این تظاهرات کننندگان که از جامعه هزاره بودند بر تصمیم حکومت مرکزی مبنی برتغییر عبور خط برق از مناطق مرکزی این کشور که عمداً هزاره‌نشین هستند اعتراض داشتند. این تظاهرات صلح‌آمیز بود و تظاهرات‌کنندگان در اعتراض به تصمیم اخیر دولت به خیابان‌ها امده بودند و قراربود که آنها در میدان دهمزنگ تحصن کنند که 3 بمب‌گذار اقدام به عملیات انتحاری کردند که یکی از آنها پیش از انفجار کمربند انتحاریش از سوی نیروهای امنیتی از پادرآمد.
داستان جدید از واقعیت‌های افغانستان
این تظاهرات داستان جدیدی از واقعیت‌های افغانستان است که شماری از مردم برای دادخواهی و دستیابی به حقوق شهروندی‌شان در یک حرکت دموکراتیک و مدنی به خیابان‌ها آمدند و صدای دادخواهی‌شان را برای دست یافتن به حقوقشان را به صورت مسالمت‌آمیز بالا بردند.
«بلال سروری» یک خبرنگار آزاد که در زمان حادثه در کابل بود می‌گوید تظاهرات به صورت مسالمت‌آمیزی ادامه داشت که ناگهان حمله انتحاری صورت گرفت.
این گزارش می‌افزاید: هزاران تن از جامعه هزاره‌ها در افغانستان که سومین قوم بزرگ این کشور را تشکیل می‌دهند دست به تظاهرات زدند اما این تظاهرات توسط گروه تروریستی داعش به خاک و خون کشیده شد.
به گفته سروری هزاره‌ها درجامعه سنتی افغانستان به فراموشی سپرده شده و حتی دولت ان‌ها را نادید می گیرد و در مناطقی که این مردم زندگی می‌کند بسیار توجه کمی صورت گرفته است.
حتی امروز فقر، بیچارگی درمناطقشان به چشم می‌خورد و در مناطق که این مردم زندگی می‌کنند جاده‌های اسفالت شده وجود ندارند و از برق هم خبری نیست.
این حمله انتحاری تصویری دیگری از افغانستان است که تظاهرات مسالمت‌آمیز در این کشور با بمب جواب داده می‌شود آن هم ازسوی گروه‌های تروریستی.
عدم پوشش تظاهرات توسط رسانه‌ها
پری نوشت: همچنین عدم پوشش این تظاهرات از سوی رسانه‌ها و توجه نکردن به چنین حرکت‌های مدنی، شعارهای آمریکا در حمایت از آزادی بیان در افغانستان را زیر سوال قرار می‌دهد.
سروری گفته این حادثه تاثیر بسیاری بدی به تمام کشور گذاشته و افغانستانی‌ها باردیگر از چنین حوادثی آسیب دیدند و در آینده هم امکان رخ دادن چنین اتفاقی وجود دارد.
از سوی دیگر عدم توجه رسانه‌های جهان به افغانستان یکی دیگر از موضوعاتی است که گفته می‌شود افغانستان به باد فراموشی سپرده شده است.
در حال حاضر تمام توجه رسانه‌های جهانی و خود آمریکا به انتخابات پیش روی این کشور ،جنگ داخلی در سوریه، بحران مهاجرت دراروپا و ادامه حملات تروریستی در نقاط جهان می‌باشد.
به گفته سروری اکنون من فکر می‌کنم که جهان افغانستان را فراموش کرده و این مسئله به خوبی قابل درک است.
پیشرفت‌های افغانستان پس از سقوط طالبان
سروری می‌افزاید که افغانستان پس از سقوط رژیم طالبان درسال 2001 میلادی پیشرفت‌های خوبی داشته بنابراین اگر جامعه جهانی به ویژه ایالات متحده آمریکا می‌خواهد که از این پیشرفت‌ها ودستاوردهای یک و نیم دهه گذشته حفاظت کند باید افغانستان را به فراموشی نسپارد.
بلال سروی می گوید اگر جهان بار دیگر افغانستان را فراموش کند این کشور به آسانی پناهگاه امنی برای گروه‌های تروریستی مانند شبکه القاعده، گروه تروریستی داعش، وطالبان مبدل خواهد شد.
به گفته سروری اکنون زمان آن رسیده که جامعه جهانی تصیمم بگیرد که آیا می‌خواهد افغانستان را حمایت کنند و یا این کشور را نادیده بگیرند.
سروری می‌گوید که نیازی نیست افغانستان را مانند سویس ساخت و امکان آن هم وجود ندارد هم چنین نمی‌شود که سیستم دموکراسی غربی را در افغانستان پیاده کرد اما باید از کارهایی که صورت گرفته حفاظت شود و هم چنین نمی‌شود که افغانستان حالا را با افغانستان 1990 میلادی مقایسه کرد.
چون اصلاً درسال 1990 میلادی افغانستان عضو جامعه جهانی نبود.