فاجعه‌ای که در«میرزااولنگ» ولایت سرپل اتفاق افتاد هرروز ابعاد فجیع‌تری به خود می‌گیرد، قتل‌عام ده‌ها غیر نظامی بی‌گناه و غیر مسلح در نقطه‌ای از کشور که روزی به عنوان دژ مقاومت در برابر هجوم نیروهای شوم تروریستی محسوب می‌شد نشانه دهنده‌ی بی‌پروایی و بی‌توجهی کامل حکومت نسبت به سرنوشت مردم خویش است.
آنچه که در رسانه‌ها منعکس شده است فقط گوشه‌ای از این درام خشونت آمیز در قرن بیست و یکم است، قتل‌عام، آدم ربایی و تجاوز به نوامیس این مردم آن‌هم در حضور نظامیان تا به دندان مسلح بیش از پنجاه قدرت جهانی، باید چه تعداد از این نوع فجایع در مملکت ما اتفاق بیفتد تا وجدان‌های خفته بیدار شود، از یک طرف حکومتی که ادعا دارد بزرگ‌ترین و قدرتمندترین کشورهای جهان حامی‌اش است واز طرف دیگر نیروهای نظامی و امنیتی کشور که انگیزه‌ای برای دفاع از جان و مال و ناموس این آب خاک ندارند.
از چندین روز به این سو که خبرهای سقوط منطقه«میرزا اولنگ» در رسانه‌های داخلی و بین‌المللی منتشر شده است، همگان فقط شاهد همان سر و صدای‌های همیشگی و محکومیت‌های توخالی مقامات حکومتی هستند که گوش‌ها را کر کرده است.
خبر ربوده شدن ده‌ها خانواده و زن و دختر جوان توسط وحشی‌ترین انسان‌های تاریخ دل‌ها را تکان داد، چشم‌ها را گریاند و بر اندوه دایمی این سرزمین افزود، اما دریغ از اقدام عملی برای رهایی آنان از چنگال شغالانی که کینه تمام تاریخ را علیه مردم این سرزمین در سینه‌‌های‌شان پنهان کرده‌اند.
رییس‌جمهور و مسوولانی حکومتی که درگیر نزاع‌های درون گروهی شده‌اند، مردمی که نای نفس کشیدن و مقابله با حریف بی‌رحم خود را ندارند و در این شرایط است که سرنوشت انسان‌های بی‌گناه در گرو اعمال شوم رهبران نایق شده است.
حال باید دید در روزهای آینده با روشن شدن بیشتر عمق فاجعه «میرزااولنگ» جواب مسوولان در مورد این رویداد شوم که قابل پیشگیری بود چه خواهد بود سکوت مرگ‌آور یا بی‌توجهی همیشگی.
طارق قاسمی-کابل