مقامات سازمان ملل متحد می گویند که در طول ۱۰ روز گذشته ۸۷ هزار نفر از مسلمانان روهینگیا که خانه‌هایشان به آتش کشیده شده، از کشور گریخته و به بنگلادش فرار کرده‌اند.
در ادامه واکنش های گسترده مردم در افغانستان به کشتار مسلمانان در میانمار یادداشتی از مسیح ارزگانی درخصوص جنایت های اخیر در میانمار و سکوت رسانه های غربی را بخوانید:
فرض کنید که دولت، ارتش و شبه‌نظامیانِ کشور میانمار، جملگی «مسلمان» بودند و نه بودایی! باز فرض کنید که این دولتِ مسلمانِ متعهدِ به منشور ملل متحد و اعلامیه‌ی جهانی حقوق بشر و ... به ارتش رسمی و شهروندانِ مسلمان خود، هدایت و اشارت می‌داد که یک اقلیتِ قومی ـ مذهبی‌ای غیرمسلمان را بی‌رحمانه قتل‌عام کنند و در آتش کین و نفرتِ نژادی و مذهبی بسوزانند؛ تا آنجا که معتبرترین نهاد بین المللی (سازمان ملل) از آن به «نسل‌کشی» تعبیر کند! به منظور فهم بیشتر اساساً تصوّر کنید که عامل این جنایت و نسل‌کشی، نه دولت و ملتِ بودایی میانمار؛ بلکه مثلاً دولت و ملتِ مسلمان سودان یا ایران یا ترکیه بود!
از جانب دیگر، فرض کنید که قربانیان روهنگیایی این نسل‌کشی، نه یک اقلیّت مسلمان؛ بلکه یک اقلیت یهودی، ارمنی، بهایی یا بودایی بودند!
در چنین فرض باژگونه و تخیّل وارونه، چه کنش‌ها و واکنش‌هایی ممکن بود در دنیای سیاست و رسانه و جامعه‌ی بین الملل، اتفاق بیفتد؟ به نظر می‌رسد در چنان فرضی، حداقل ده اتفاق زیر باشتاب و بی‌درنگ به وقوع می‌پیوست:
1) احتمالاً انگلیس و امریکا خواهانِ ایجاد یک کشور مستقل برای اقلیتِ قتل‌عام شدۀ روهنگیایی در یک گوشه‌ی فلسطین یا سوریه می‌شدند (مانند یهودیانِ قتل‌عام شده توسط اروپایی‌ها) و یا خواهان تأسیس یک کشور مجازی برای آن رانده‌شدگانِ بی‌وطن می‌گردیدند (مانند بهائیان ایران)؛
2) احتمالاً تمام دولت‌ها و پارلمان‌های ممالک غربی یکدست و یکصدا تلاش می‌کردند تا کشتار مذکور را به عنوان «نسل‌کشی» روهنگیایی‌های بودایی توسط یک دولت مسلمان به رسمیّت بشناساند و بشناسانند؛ آنگونه که در مورد کشتار «ارامنه»ی مسیحی توسط امپراتوری مسلمان عثمانی صورت گرفت؛
3) یقیناً دولت‌های امریکا و انگلیس خواهانِ بمبارانِ هوایی و اشغال نظامی کشور فرضی مذکور به اتهام نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت می‌شدند؛ چنانکه با رژیم‌های طالبان و صدام حسین در افغانستان و عراق به همین شیوه برخورد نمودند؛
4) یقیناً قدرت‌های صنعتی و اقتصادی غرب با همکاری شورای امنیت سازمان ملل، محاصرۀ اقتصادی ـ تجاری و تحریم‌های گستردۀ بانکی و فنّاوری و تسلیحاتی و مجازات‌های سختِ سیاسی ـ حقوقی را علیه کشور مزبور اِعمال می‌کردند؛
5) دولت‌ها، مطبوعات، رسانه‌ها و نهادهای مدنی دنیای غرب، یکصدا بر شیپور «اسلام‌هراسی» و «تخریبِ چهرۀ مسلمانان» می‌دمیدند و تمام مسلمانان را بدون تبعیض و تمیز، خشونت‌طلب و نابردبار و تروریست معرفی می‌کردند؛
6) محافل سیاسی، رسانه‌ای، مطبوعاتی و تبلیغی دنیای غرب (همصدا با سربازان پیادۀ خود در جهان سوم)، این جنایت و آدمکشی را الهام یافته از آموزه‌های دینی مسلمانان تلقی می‌کردند و آیین رحمانی اسلام را به خشونت، کشتار، توحش و نقض حقوق بشر متهم می‌کردند.
کوفی عنان، دبیرکل پیشین سازمان ملل برعهده دارد، گفته است که دولت میانمار باید به مسلمانان ایالت راخین - یا روهینگا - آزادی جابجایی در داخل خاک کشور را بدهد و شرایطی را برای اعطای شهروندی به آنان فراهم آورد.
ایالت راخین در غرب این کشور واقع شده و بخشی از جمعیت آن مانند اکثر مردم میانمار بودایی و بخشی دیگر مسلمان هستند. مقامات میانمار می‌گویند که مسلمانان راخین - موسوم به روهینگیا - از خارج از میانمار به این ایالت مهاجرت کرده‌اند و تابعیت این کشور را ندارند. هیچ کشور دیگری نیز آنان را شهروند خود نمی‌داند.