چهره‌های شناخته‌شده زیادی از کارزار 'همزیستی' حمایت کرده‌اند
'همزیستی' در ابتدا به عنوان یک جنبش آغاز شد ولی دیری نگذشت که به یک کارزار بین‌المللی و عرصه‌ای برای وحدت، تحمل، احترام به یکدیگر بدون درنظر داشتن مذهب، نژاد، ملیت، رنگ پوست یا جنسیت، بدل شد.
این پروژه به ابتکار ناهید شاه عالمی، فعال حقوق بشر، نقاش و نویسنده افغان که در آلمان زندگی می‌کند، در تابستان ۲۰۱۵، راه‌اندازی شد.
چهره‌های شناخته‌شده بین‌المللی، رهبران مذهبی، سیاستمداران، فعالان حقوق بشر، برندگان جایزه صلح نوبل، شخصیت‌های مختلف، از فرهنگ‌ها، مذاهب و اقوام گوناگون از این پروژه حمایت می‌کنند.
هفت تابلو به عنوان بخشی از این جنبش به هفت گوشه جهان سفر می‌کنند و طی هفت سال آینده به عجایب هفتگانه جهان سر خواهند زد. افراد سرشناس، با امضاء روی این تابلوها، مهر تایید خود را بر آنها می‌زنند.
پس از آن، این تابلوها به حراج گذاشته می‌شوند و پولی که از فروش آنها به دست می‌آید، به سازمان‌ها و نهادهای خیریه در سراسر جهان اهدا می‌شود.
از اول تا آخر این ماجرا مستندی به نام "سفر همبستگی" نیز ساخته خواهد شد.
ناهید شاه عالمی می‌گوید هدف از راه انداختن این جنبش گسترش آگاهی جهانی در باره وحدت است. این کارزار همچنین برنامه‌ها و کارگاه‌های آموزشی را در کشورهای مختلف با توجه به نیازمندی‌های موجود در آن کشورها برگزار می‌کند.
'دوست دارم بر مسائل مثبت تمرکز کنم'
قرار است هفت تابلوی نقاشی ناهید شاه علیمی، طی هفت سال، به هفت گوشه دنیا سفر کنند و افراد سرشناس پای آنها امضا کنند
ناهید شاه عالمی که در آلمان زندگی می‌کند، سی سال پیش با خانواده‌اش از افغانستان به کانادا رفت. او که از کودکی به نقاشی شدیدا علاقمند بود، در نوجوانی این هنر را به صورت حرفه‌ای دنبال کرد.
خانم شاه عالمی می‌گوید: "همبستگی یکی از مهم‌ترین پروژه‌های من است و من به آن افتخار می‌کنم. تا زمانی که ما همبسته نباشیم، چه در افغانستان چه در سایر نقاط جهان، مشکلات این جهان حل نخواهد شد."
او معتقد است که یکی از مشکلات اساسی حال حاضر، بحران پناهجویان در اروپاست و او در این روزها مشغول کارهای زیادی برای پناهجویانی است که به مناطق مرزی آلمان رسیده‌اند.
خانم شاه عالمی می‌گوید:"هرچند کارهای من منحصر به افغانستان نیست. ولی با سازمان‌های امدادرسانی در افغانستان همکاری دارم. افغانستان برای من به عنوان یک زن افغان خیلی مهم است، به ویژه کار با زنان."
او بر این باور است که فرهنگ حاکم در افغانستان هیچگاه حامی زنان نبوده است: "ولی حالا مردم افغانستان به این واقعیت پی برده‌اند که نیمی از اجتماع را نمی‌شود نادیده گرفت و زیرپا گذاشت."
ناهید شاه عالمی از نظر خودش یک فرد مثبت‌گرا است. او در حالی که لبخند همیشگی‌اش را بر لب دارد، می‌گوید: "بیشتر دوست دارم روی مسائل مثبت تمرکز کنم. از مشکلات در زندگی نمی‌شود فرار کرد ولی اگر ما مثبت‌گرا باشیم و به خوبی‌ها بیاندیشیم، شاهد تحولات مثبتی خواهیم بود."
او می‌افزاید: "هر بار که افغانستان می‌روم، دور از دوربین‌ها و پشت پرده با رنان صحبت می‌کنم، به قصه‌های آنها که گوش می‌دهم، بیشتر از ۹۰ درصد داستان‌های‌شان درباره مشکلات و مشقات زندگی است."
ناهید شاه عالمی این روزها سرگرم نوشتن کتابی است که قرار است سال آینده میلادی به زبان‌های آلمانی و انگلیسی به بازار بیاید. این کتاب درباره زنان افغانی است که با وجود مشکلات زیاد، قدرت و توانایی آن را یافته‌اند تا مثبت بیاندیشند و کارهای مثبتی انجام دهند.
او معتقد است که زنان افغان دارای یک قدرت درونی خارق‌العاده هستند و پشت کار دارند.
'می‌خواهم راهنمای فرزندانم باشم، نه بال پروازشان'
ناهید می‌گوید دوست دارد برای افغانستان، بخصوص زنان افغان، کار کند
ناهید شاه عالمی دو فرزند دارد و در کنار کار و نقاشی کشیدن و نویسندگی، خودش به همه امور فرزندانش رسیدگی می‌کند. می‌گوید درست مثل زن‌هایی که در افغانستان زندگی می‌کنند و هم کار خانه با آنها است و هم کار بیرون.
با آنکه معتقد است فضا و امکانات در خارج از افغانستان، برای پیشرفت و موفقیت یک زن، مساعدتر است، اما راه رسیدن به موفقیت را دشوار و طولانی می‌داند:
"موفقیت یک‌شبه نصیب هیچ کس نمی‌شود. من خودم ده سال روی پروژه همبستگی کار کردم. من و همکارانم ساعت‌ها بدون وقفه و در مواردی حتی بیست ساعت پشت سر هم کار کرده‌ایم."
اما این حجم کار برای او خالی از دردسر هم نبوده است. او می‌گوید که کار بدون وقفه، برایش مشکلاتی را در خانه به وجود می‌آورد اما با آن هم حاضر نیست از رویاهای خود دست بردارد و با شکیبایی و سرسختی اهدافش را دنبال می‌کند.
وقتی تصمیم می‌گیرد نقاشی را به صورت جدی و حرفه‌ای دنبال کند، اولین کاری که کرد، ایجاد یک دفتر و استدیوی کار در خانه‌اش بود: "مجبور بودم از خانه کار کنم، چون کسی نبود از فرزندانم مراقبت کند. وقتی آنها می‌خوابند، من کارم را شروع می‌کنم و تا ساعت دو بامداد ادامه می‌دهم."
ناهید با فرزندانش در راه مدرسه حرف می‌زند و از مشکلات و نیازهای آنها باخبر می‌شود.
با آنکه خودش نقاش است اما اصراری ندارد که فرزندانش هم راه او را ادامه بدهند: "می‌خواهم آنها به دنبال کاری بروند که عاشقش هستند. می‌خواهم راهنمای فرزندانم باشم، نه بال پروازشان. آنها باید به هر طرف که می‌خواهند پرواز کنند و آرزوها و خواب‌های خود را دنبال کنند."
اولویت اصلی زندگی او و همسرش، فرزندان‌شان هستند: "من و همسرم سعی می‌کنیم زندگی را آسان بگیریم، به همین دلیل کمتر دچار مشکل می‌شویم."
به نظر خودش آدم انتقادپذیری است و سعی می‌کند از دیگران، حتی از فرزندانش، بیاموزد. می‌گوید با آن که بیش از ۳۰ سال است که نقاشی می‌کند اما هنوز هم نقاشی‌های دختر کوچکش او را متحیر می‌سازد و چیزهایی را به او می‌آموزد.
او می‌گوید پیامش به زنان افغان این است که روی پای خود بایستند و به کارشان عشق بورزند، چون از نگاه او این عشق به کار است که درهای موفقیت را به به روی آنها باز خواهد کرد.